OVERLOAD.

Kwento ng November 20, 2010 ko.
Araw para mag serve sa WEST B3  STP Youth Camp.
Excited. Masaya. :-)

Umalis ako ng bahay ng mga 3. Punta muna ko SM Sta Mesa para intayin yung kasama ko sa pagpunta ng camp. Ang tagal. Gawa ng paghihintay ko sa kanya, nag scramble muna ko, at nagbasa ng mga libro sa National Bookstore.

"Makakailang libro kaya ako ng National bago ka dumating?" HAHA! Syempre joke lang yan. Ang takot ko lang dun. Baka batukan ako, masakit yuuuuun!

Nagkita kami sa Araneta Center Cubao. Sumakay ng jeep papuntang Welcome.
Pagbaba, MetroBank agad ang hinanap ko. Yun kasi landmark ko nung venue.

Lakad dito, lakad dun.
Mahaba pa kasi yung lalakarin mula sa kanto ng Speaker Perez St. hanggang dun sa Sister's Oblates na talaga.
Lakad dito, lakad ulit don.
Kwento siya, sige makikinig ako.
Takot ko ba namang masabihang baliw pag hindi ako nakinig sa kanya. HAHAHA!

Ayan! Andiyan na kami sa venue.
Si kuya Elly na makulit agad ang sumalubong samin.
Syempre, ng may kasamang ngiti at malugod na pagbati.

It was my first time serving in a YFC community. Ang saya. Parang "wow". Ang daming iba. Ang sarap sa feeling. Ang daming bata. Ang daming bago sa paningin ko.

Nagsimula ako as a campus based, dun ko ako sanay.
Pero pagpasok pa lang namin ng Oblates, parang ang saya ko na agad.

Ewan. Ang weird. :)

Ang saya nung laro nila, sayang hindi ako nakasali.
Ayaw kasi kong samahan nung baliw kong kasama.
Eh syempre nahihiya pa ko. HAHAHA.

Kainan na! Grabe man! Dalawang chicken para sa dinner.
Ang yaman pala ng commbased!  HAHAHA!

Tongues workshop. Imba lang.
Ang imba ng tongues worship na to.
Isa na ata to sa mga imbang tongues workshop na nasalihan ko.
CLAP CLAP KUYA TUTCH! :)

Talk 4. Baptism.
Thankful ako kasi naging part ako ng pagbabaptize nung dalawang sisters na participants.

PRAISE FEST!
Oh how I love worshiping GOD. He's worthy of everything.
Sobrang thankful ulit, dahil hindi talaga ko nawawalan ng chance para i-worship siya. Hindi ako nauubusan ng panahon para magpasalamat sa lahat ng binibigay niya. Lord salamat. Minsan nga kahit hindi ko hinihingi binibigay mo eh. Ang galing mo sa buhay ko, LORD. Maraming salamat at ginawa mo kong ganito. Maraming salamat dahil kahit alam kong hindi ako worthy, bineblessed mo pa rin ako.

This day was a piece of a cake.
Pero napasaya ko nito ng bonggang bongga.
Ang sarap talaga sa feeling pag nagwoworship.
Kapag tinataas ko yung isang kamay ko, at nilalagay yung isang kamay sa puso ko.
It relieves me. It suits me. I love this feeling.
At hindi ako magsasawang gawin to habang may pagkakataon pa ko.

Salamat LORD! 
Salamat WEST B3!
Salamat saYOU! 
Salamat sa walang sawang pagsama sakin sa pagseserve. 
YOU made me smile again. :-* 

Our U-turns.

Hindi ko alam kung paano magsisimula. Kung paano magsasalita, at kung gaano ko magpapasalamat. Isang experience na hindi ko malilimutan, isang pagsubok na nagpatatag sa lahat.

First time ko maging team head sa isang camp. Sobrang hindi ko ma-explain yung feeling ko nung na-tap (text) ako para maging head. Madaming tanong. "Bakit ako?", "Marami pa atang mas deserving sakin.", "Baka hindi ko magawa ng tama". Siguro nga nag-doubt talaga ko. Pero hindi nawala ang pagtitiwala ko sa nagiisang Kristo ng buhay ko. Higit sa lahat, si Kristo ang nagsilbing liwanag sa lahat ng bagay na ginawa ko para sa camp na to. Labis niya kong pinapatibay pag minsan gusto ko ng sumuko.

Overwhelmed ako, sobra. Ino-honor ko si tita, si partner, core, execoms, ang buong service team, mga facilitators, mga support, at ang mahal naming participants.

Sobrang hindi tayo nagpatinag sa "What's the logic?". Kahit anong mangyari, ipagtatanggol at ipagtatanggol nating kahit gaano kakonti ang participants natin, itutuloy at itutuloy natin to. Hindi natin ipagkakait sa taong yun yung gusto niyang marinig. Hindi natin pipigilang malaman niya kung bakit tayo nagseserve, at kung gano tayo kasaya kasi nasa YFC tayo bilang isang pamilya.

Sobrang saya. I can't find the words to define my superb happiness.

Ang kwento:

(Monday to Wednesday)
Busy na kami sa props. Sa preparations, sa lahat. Kasi sa darating na weekend, camp na.Yehey! Excited. :D Nagpatulong akong gumawa ng mga props sa mga kaibigan ko sa West B. Special thanks to kuya Jerold, ate Jane, at sa mga kasama niyang taga community based. Sila yung gumawa ng backdraft 3d para sa camp namin. Ang galing lang. Thursday I have to fetch it sa Cubao. Unfortunately, walang pwedeng sumama sakin kasi lahat my klase, busy, my appointments. Basta, hindi pwede. Hahaha! So I seek for other's help. I texted Martin of YFC San Beda. Kung pwede niya ba ko tulungan at samahan para sa props. He said yes. Tara Lets! :)

(Thursday)
6pm pa kami magkikita, eh hanggang 4:30 lang yung klase ko. So nagsimba muna kami sa St. Jude para mag-novena. Ako, Nadz, kuya Mond, kuya Aldrin and friends. After mass, deretcho muna kami ni Nadz sa Mcdo para kumain. Nakita pa namin dun si ate Char at si kuya Dux, kasoooo, uncertain akong sila yun, kaya hindi ko sila natawag. Haha. Around 6, punta na kami Beda para kay Martin. Nung nakita na namin siya, uuwi na si Nadz kasi kailangan niyang magpagood-shot sa bahay nila. Eh di gooo! Tara Martin lesgooo!

Nag LRT kami nung baliw kong kasama papuntang Cubao.Hindi ko alam kung anong nangayari, pero naligaw kami ng bonggang bongga. Binigay ni kuya Jerold yung exact address at yung landmarks pero ewan ko. Baliw kaming dalawa, naligaw.

Una, naglakad kami pa-left pagbaba ng LRT. Tapos... AY MALE! San na tyo pupunta? Parang wala naman akong nakikitang Puregold dito. Haha. Nag jeep kami papuntang Araneta, bumaba kami agad. Hindi pa pala yun dun! Hahaha! So sumakay ulit kami. Ang layo pa pala. Bastrip na yung kasama ko, inaaway na ko. Pagdating namin dun sa puregold na sinasabi samin, nag tric na lang kami papuntang Daguma street. Pero ang sabi smin ni kuya Jerold, Dagamu street daw. HAHAHA! Laughtrip yang iskinitang yan. Moving on...

Pagdating namin sa location ng mga props, syempre kinuha na namin. AYYY! Ang lake. Pano ko to masasakay sa jeep? Pano ko to mauuwi? Ayun, taxi kami. Tenkyuuuuu Martin!

(Friday)
Ayan. Idedesign na namin yung props. Papaprint na din yung IDs. Sobrang enjoy sa pagpe-paint ng props. Ang dami kong tawa. Ang daming bentang jokes. Ang daming masasayang alaala. :D Ngayon na lang ulit ako tumawa kasama sila.

Sobrang habang tumatawa, hindi ko pa din alam kung papayagan ba kong sumama sa camp. Di ba parang joke? Ako team head tapos hindi ako makakasama pag hindi ako pinayagan? WAH!

Paguwi ko, bungad agad sakin ng tatay ko, hindi daw ako makakaalis kinabukasan. Parang "WOAHHH!". Habang kumakain ako umiiyak ako. Sobrang namumublema ko kung anong gagawin ko. Buong madaling araw akong umiyak, ngumalngal, nagmakaawa sa tatay ko para payagan niya ko. Magang maga yung mata ko. Hindi na makadilat sa sobrang sakit. Buong mukha ko nababalot ng kirot. HAHA. Pero ang lakas lang talaga ng nagagawa ng dasal. 5am, pinayagan din naman ako.Ang galing galing galing. :D

(Saturday)
5am ang call time para sa mga mauuna. Pero unfortunately ulit, tatlo lang kaming nakasunod sa call time na yun. Haha. Ako, tatay Elad, partner Bryan.

Eto, pagdating pa lang namin ng venue, ayaw na agad kaming papasuking tatlo. Wala daw notice sa guard na may event kami that day dun sa school. 7am na ata kami nakapasok.

Naghintay kami hanggang 8. Nanghihina ako sobra, bukod sa wala akong tulog, wala akong kain, wala pa kaming sure na participant, at wala pang service team. Mga 9, unti unti na ding silang nagdadatingan. Andiyan na rin yung speaker for Talk 1, si ate Eyo from YFC UE. We are so blessed talaga. May apat kaming participants nung una.

Ice ice ice ice breaker na! :) Naghahanda na yung food com para sa pagkain, at unti unti na ding dumadating ang mga support fromYFC San Beda, YFC UERM, YFC UE, YFC CEU, WEST B.

Nung umaga siguro sobrang patay pa din yung energizers. Umaga pa nga kasi. Hindi pa din siguro active ang diwa ko nun. Nagpagames si ate Cienna, at ayon, ang saya talaga.

Start na ng talk 1. God's love and his plans for us.

Mameh Chibi & Tatay B! Salamat sa sweeeeets! :) Ang sarap! :D

Talk 2. Who is Jesus Christ for me? Si tatay B ang speaker.
Jokestar si tatay B. Bestfriend daw sila ng sharer niya, at sabay daw silang pinanganak. Sa delivery room pa pa lang daw ng ospital eh friends na sila. Sabi ko naman, pano sila magiging sabay eh mas matanda siya. Hahaha. Sareeh! Naging sharer din niya si ate Dawn and ate Loren from YFC UERM.

Ayan, kainan na! :) Sinigang for lunch. Uhm, sarap sarap. Kain na kain na ko, haha. Nang biglang natapon sakin yung pagkain ko. Napuno ng sinigang yung damit ko. Si Jeth kasi. Hahaha. Nagbihis na lang ako at hindi na din nakakain.

Talk 2. Repentance, Faith, Healing and Forgiveness. Si kuya Einan naman para dito.
Sharers niya nauna, si Jerome from YFC UE. Followed by Dabsi, at lastly, si Martin.
Na-tap ko lang si Dabs nung friday kasi sabi ni Martin hindi na daw siya makakapagshare. Pauso.
Naging masigla na ang lahat simula ng talk na to. Nakakain na kasi at dumadami na kami.

Nakakalungkot lang, umuwi yung nagiisang babae sa participants namin. So tatlo na lang sila. Pero still, tuloy pa din! :)

Siesta na! Umalis na din yung ibang support kasi pupunta pa sila ng Kasangga Reco. Sige na! Kayo na pupunta sa Kasangga! Haha. Hindi kami makakapunta gawa ng may camp nga kasi kami. :D Pero still ulit, tuloy lang!

Teachings of songs na. Maraming salamat sa mga music min na nagturo ng kanta sa aming mga mahal na participants. Sige, kumanta na din ako, kahit panget boses ko, dahil alam kong pang-YFC lang to. Haha.

Start na ng 1 to ones session ng participants together with their facilitators.

Nagusap kaming tatlo (Martin, Kuya Brian, Ako). Konting evaluation lang sa camp. Konting advices.

Pumunta kami sa gate para sunduin si Lance. Pagdating namin sa gate. Isang kaguluhan ang nagaganap. HALA! Eto na. Eto na ang simula ng tatlong oras na diskusyon.

Hindi ko na ieexplain to dahil sobrang haba at maiinis lang din ako pag inisip ko pa. To make the long story short, nagkaroon ng conflict. Nagalit yung OIC nung venue kasi wala naman DAW kaming ginagawang activities. Actually meron. 1 to ones session kasi nung mga time na yun kaya chill lang yung iba at yung iba naman kumakanta. Bakit daw tatatlo lang participants namin pero ang daming service team. Gusto niyang pauwiin yung iba. Hindi kasi siya naging YFC, kaya hindi niya alam kung ano ano mga nangyayari pag nagkacamp. Hindi niya alam yung tinatwag naming support. At hindi niya alam yung tinatwag naming SERVICE.

Inaamin ko, nabadtrip ako sobra. Pero pinigilan ko na lang din kasi alam kong walang mangyayari. As a team head, nagsilbi na lang akong taga kalma para sa lahat. Kasi kung sakin magsisimula ang init ng ulo, walang mangyayari. Sobrang nahirapan si tatay Elad magdesisyon. Sabi nga niya, isa sa pinaka mahirap na ginagawa ng leaders eh ang decision making.

Basta, naging sobrang bigat nitong mga oras na to. Halo halong emosyon. Iba't ibang pananaw. Yung iba nababadtrip na, yung iba chill lang. Iba iba ang gustong mangyari ng lahat. Yung iba gusto ng umuwi na lang, yung iba gusto ng magpatuloy. Nag-usap ang heads. Ano ba dapat ang gawin, ano ba dapat ang sabihin. Nung una, sobrang majority yung nagsasabing, pack up na, alis na tayo, ituloy na lang natin next time. Oo nung una, sobrang pinagnhinaan talaga ko ng loob para ituloy pa. Parang naisip ko bigla na nagkulang ata ako sa pagdadasal. Pero nung huli, naisip ko ding wala talagang kulang sa mata ng Diyos.

At the end of the discussion, tuloy pa din. Itutuloy pa din namin ang camp kahit ganon. Itutuloy pa din namin ang camp kahit sa tingin nung iba wala ng sense. Nabuhayan ako ng loob sobra. Makita ko pa lang yung mga kasama kong gustong gusto ng ituloy yung camp, sobrang nagbago yung isip ko na sige tara ituloy natin talaga to.

Sobrang lakas ng pwersa ng masasamang elemento that time. Pero ano, hindi kami nagpatinag at hindi kami nagpatalo. Walang makakapigil sa pusong umaalab para sa Diyos. Walang makakatalo sa dasal na sama sama. First day pa lang, kine-claim na naming successful ang camp na to.

Tongues worship kasabay ng talk 4 ni tatay Elad.
Ang tindi ng worship namin. YES LORD!

Baptism was a bliss. Ang sarap kumanta para ky Kristo.
Ang sarap sa pakiramdam pag alam mong may mga bago na namang kabataang magiging parte ng pamilyang YFC. Many are called, but few are chosen. It's not about the quantity, it's the quality.


Kainan na! 


Sopas for dinner? Hahaha. Oo pero masaya naman. Ang sarap kaya! :)
Sobrang saya namin nitong mga oras na 'to. We won the battle at sobrang nagpapasalamat kami kasi hindi kami hinayaang sumuko ni Lord. YES LORD! WOW LORD!

LIGHTS OFF NA!


Pero dahil hindi pa din tapos mag-ayos ang lahat. Kwento kwento muna.
Ang lakas talaga ng baliw na si Martin, may tagakamot ng likod. Haha.

Yung mga braders nanuod ng coming soon bago matulog kaya ayun, habol antok.

Ako ata unang nakatulog sa girls. HAHAHA!
Ang lamig. Nagta-tongues daw ako habang natutulog. :D

GOOD MORNING SUNSHINE! :)
:) Lord, maraming salamat sa isa na namang araw para mag serve!

Ang sarap ng araw para sa araw na to. (Ano daw?) Hahahaha!
Last day na. But still ang saya saya pa din.

Lalo after talk 5.
Saya saya saya saya!
Ang hirap magkwento sa sobrang sya. Overflowing ung nararamdaman ng bawat. We are so blessed! God never fails to amaze us in any way.

Bagay na bagay yung "U-turn" sa camp naming 'to.
Kasi pauwi na kami pero bumalik kami dahil na nga rin ky God.

Though hindi nasunod lahat ng plinano namin, mas maganda pa din talaga pag si God ang nagplano.


Kumbaga nga daw sa pagakyat ng bundok, malapit na kami sa tuktok. Bakit pa kami bababa ulit.

Congratulations YFC TIP Manila for a job well done. We are in Christ and for that, may God be praised. :)

Let go, and let God.

Let GOD enter into your lives. :) 

Metro Manila Conference, checklist

YFCs, alam na! :)))

Wala sana kong makalimutan. 

At wag sanang bumalik ang bagyo! 

:D  

Sloth.

I want to break it off.

But it's my body that wants them on.

Lazy-ness is continuously killing me now.

I want to eat. I want to sleep.

All day, all night--isama na natin ang midnight.

Bakit ba hindi ako nagrerebyu?

Hindi ba dapat mas lalo akong magsikap sa pagaaral dahil ngayon pa lang alam ko nang mayroon akong kapatid na pagaaralin balang araw?

Gusto kong magreview, sobrang wala lang pumapasok sa isip ko.

Dahil ba to sa mga pass events na gumimbal sa isip at katawang lupa ko?

Dahil ba to sa sadyang tamad lang ako?

Ewan ko.

Katamaran, puh-leeeeeeeese layuan mo na ko, please.

Avoiding the forbidden one(s).

No soft drink for a week or two.

Honestly, I wasn't able to comply.

I accidentally intake some sort of it.

I'm sorry, temptation is killing me.

I will not utter any verbal promises anymore.

Because it pisses me off every time I broke them.

I will not allow this crazy-ness to ruin our upcoming camp.

I will do everything to make things right even I myself has done something wrong.

Lord, please forgive me.

I was so uneasy.

Hell week, sucks.

I don't have tons of followers here, as many followers I have in Twitter, Facebook. And I don't know what keeps me posting series of emotions taking placing my heart for the pass few months. It's just that, I am more comfortable posting feelings in a networking site, whom I know.. people will not talk about me.

Final examination week is coming. And I'm freakin' lazy reviewing my pass lessons.

I hate it. I just don't have the courage to fight with it.

Dear Laziness, for the nth time, please.. stay away from me. I need to have high grades this semester, and you effin' don't have positive effects to contribute.

I will not use Facebook for 5 days--for the full duration of my examination week, or should I say--the hell week. I know it will help a little. But staring at my books and notes feels like my body want a bed to lean on. My eyes wants to close for some reasons. Ughhh, this is eradicating my chances of getting good examination results. And I, hate it.

One more chance.

Now playing: One more chance - Piolo Pascual.

Eto yung isa sa mga kinanta sa pelikulang One More Chance.

Guess what? Eto rin yung kantang laging nakakapagpaalala sakin ng isang matamis na nakaraang gustong gusto kong balikan. Ang nakaraang hindi ko inakalang magtatapos sa isang masakit na paalam. Wala nga atang paalam na naganap. Ewan ko ha, biglang nawala eh.

Akala ko dati magiging maayos pa ang lahat. Maaayos pa ng isang usapan. Mareremodyahan pa ng matatamis na salita. As usual, akala ko lang pala.

Alam ko, kahit anong gawin ko. Hindi ka na muling babalik pa.

Alam ko, na kahit magmakaawa pa ko, hinding hindi ka na magiging akin pa. :(

Ikaw pa din ang password ng blogger ko. Ikaw pa din ang tinitibok ng puso ko.

Magiisang taon na, pero ikaw pa rin talaga eh.

Hindi ko din alam kung anong meron sayo, at hindi kita magawang kalimutan.

Hindi ko alam kung bakit ka nawala, hindi ko alam kung naging akin ka nga ba.

Ilang buwang sinuyo, isang linggo lang sumuko.

Magiisang taon na kitang minamahal, magiisang taon na kong naghihintay.

Pag-ibig na pinagtatabuyan, pag-ibig na wagas.

Pagmamahalang inaasam, pagmamahalang sana'y hindi na nagwakas.

If only I had one more chance.

A chance to make things right.

A chance to bring back the past.

A chance to ask for another chance.

Priorities.

I therefore conclude, na hindi pala lahat ng bagay pwedeng may kasabay. I mean, hindi mo pwedeng pagsabayin ang dalawang bagay nang wala kang napapabayaang isa. May MAS mapapaboran, may MAS maiiwan.

Eto lang siguro yan, hindi pwedeng dalawa ang first priority.

Akala ko dati kaya ko, akala ko lang pala.

YFC at TIP Voice? Ang hirap.

Hangga't maari, ayokong mamili. Pero sa mga nangyayari, talagang meron at merong mapapabayaan. Gustuhin ko mang maging super active sa YFC pag layout season namin sa TIP Voice, eh hindi talaga pwede-- isa isa lang kasi Bianca, at isa ka lang Bianca.

Isa pa, andiyan pa ang acads, which is the primary reason why I go to school. Beyond others, I should put that FIRST.

Batchmate.

He was a good publication mate to everyone of us. Ka-batch ko siya. Bukod sa kahit kanino sa publication, isa siya sa mga talagang naging close ko dahil sabay kaming pumasok sa opisinang iyon.

I was shocked when I heard his story. Parang sa teleserye.

Ngayon bigla kong na-realize... ang swerte swerte ko pala kasi hindi ko kailangang magtrabaho para may pang baon. Ang swerte swerte ko pala dahil kahit anong hilingin ko sa mga magulang ko nabibigay nila ng hindi ako pinapahirapan. Ang swerte swerte ko pala dahil kumpleto ang mga magulang ko. Ang swerte swerte ko pala kasi nakakakaen ako ng kahit ilang beses ko gusto sa loob ng isang araw. Ang swerte ko pala dahil hindi ko kailangang maging sobrang talino o sobrang sipag para bigyan ng pampaaral. Ang swerte ko pala kasi hindi ako nahihirapan sa araw araw na buhay. Ang swerte ko pala kasi may panahon at pera pa ko para mag-lakwatcha.

Sa sitwasyon niya, gustong gusto ko siyang tulungan. Pero ano? Ano nga bang magagawa ko para kahit papano eh mabawasan yung hirap na nararanasan at nararamdaman niya? Siguro dasal ang isa sa mga pinaka epektibong sandatang maiibigay ko sa kanya ngayon. Kung pwede ko lang siyang dalhan ng pagkaen araw araw para hindi na niya poproblemahin kung anong klaseng sakit ang mararamdaman ng tiyan niya, gagawin ko.

Kaya ko, alam ko. Pero hanggang saan ang mararating ng araw araw na yon? Ngayon walang kasiguraduhan kung makakapasok pa siya next sem, ngayon pang huli na ang lahat para maitama niya ang mga pagkakamaling alam kong hindi naman niya sinasadya.

Naging mahalaga na siya sakin bilang isa sa mga nakakasama ko sa opisina araw araw. Naging mahalaga na siya sakin dahil isa siya sa mga nagtuturo sakin pag may mahihirap na assignment ako sa Accounting nung first year. Naging mahalaga na siya sakin dahil naging isa na siya sa naging inspirasyon ko para magsipag sa kabila ng mga balakid at pagsubok ng buhay.

Alam ko pagsubok lang yan, kayang kaya niyang lampasan 'to. Naniniwala ako, my Diyos na hinding hindi siya magagawang pabayaan.

Naging mabait siyang kaibigan, naging mabuti siyang tao.

Dasal dasal dasal..

Lord, kayo na po bahala sa kanya.

Things can change.

Of course, we don't have the power to get things beyond our control. No matter how we tried to change a thing, it will never change and it will never be. It hurts, I know. But this instances will always make our life worth striving. This circumstances will always make us strong.

On the other hand, things can change. We should not speak to judge the final scene without watching the whole movie. There's nothing wrong with thinking positive, of course, in life's endless loopholes, thinking positive will be the best thing we could do. It's the expectation that makes the feelings scramble.

I miss you.

But no matter how great I miss you, I still can't have you.

This will remain as the hardest part of waking up in the morning.

But believe me, I can handle this--someday, I'll be that 100% okay.

God is with me, with us. He has plans, and I know it'll be better.

I love God more than anything. I must, and I should. It's not because I have to, but because I want to.

Time and time I've said, that I'll never fall in love with you AGAIN.

Message from me, sent to HIM.

Alam mo, kahit gaano ko ginustong mahalin mo ko, kahit gaano ko pinangarap yun, ni minsan hindi ko hiniling sayong gawin mo, ni minsan hindi ako nagmakaawa mahalin mo lang ako, pero sana hindi mo na lang pinaramdam sakeng my pag-asang magkatotoo lahat ng pinapangarap ko. Sana hindi mo na lang nilagay sa isip kong pwedeng maging tayo, ang sakit pre eh. Tama nga sila, mas nakakamiss yung taong hindi mo nakuha pero pinasaya ka nam bongga. Kung anung saya ganung sakit eh. Sorry, ____, pinipilit ko namang kalimutan ka eh. Akala ko nung naging kayo, makakalimutan din kita, natanggap ko yun, pero hindi nakalimutan eh. Ayun, sorry talaga haaaa. This is so bullshit!

:|

Pagsasamahang hindi inaasahan.

Yeah. Hindi ko talaga inexpect na magiging kaibigan ko ang mga arking ito. :D We're not even Batch mates or Club mates, pero nakasama ko sila sa mga masasayang araw ng buhay ko. Naks! Drama. :D Pero totoo.. Nakilala ko sila 2nd semester na nang pagiging freshman ko, at 2nd year, 2nd sem naman sila. Nagsimula sa simpleng pa seat-in seat-in sa mga klase nila, napasama sa mga simpleng inuman at birthday, sa mga simple simpleng lakad, at ngayo'y sa tingin ko'y matatapos na sa isang simpleng outing. :( Madami sa kanila lilipat na nang school at tuluyan ko nang hindi mararamdam. Nalulungkot ako, dahil hindi pa nagtatagal ang aming samahan e kailangan na nitong magtapos. Hindi naman sila graduating, pero pakiramdam ko ganun na sila magiging busy sa susunod na sem para hindi ko na sila makita. Nagpapasalamat ako sa kanila, madami akong first time experiences kasama ng mga Architecture students na ito, madami akong natutunan, nagsilbing mga ate't kuya, nagsilbing mga wagas na tropa.

Let me share you SOME of our pictures, mula sa iba't ibang panahon at lugar. Sobrang mamimiss ko to. :(

Cattleya, Windy, Ate Gendale.

Laugh tripping was our hobby :DD

That's Windy + Me :)

Goofy mood.

Me + Rui, Wendell, Iris, Bono, Lloyd, Kalvin,

Ardette, Chad, Fatima, Aikee, Usher.

Babye na, tpos na swimming :DD

Lloyd, Wendell, Carlo, (Me), Iris.

Pauwi na :P

Kalvin, Carlo, Iris. :)

Pahinga galing sa langoy.

Rommel (Usher)

Anong nangyari? ;D

Aikee, Gendale, Fatma, Iris

Duyan duyanan, emo-emohan :D

Rui, (Me), Usher.

So kailangan nakatawa kami at

ikaw Usher seryoso? :D

Wendell, Iris, Ako, Chad.

Naghihintay mabuksan ang kabahayan. :D

Kalvin, Ardette, Chad, CARLO!!

Picture tripping na nauwi sa Laugh trip :D

Carlo? at ako.

IMBA!

Iris + Me.

Bakit ang lamig ng tubig? Nakakainis naman! :DD

Bianca & Chad.

Kailangan daw kasi nasa

tubig pag nagpapapiktyur. :D

Carlo & Me.

Carlo! Papiktyur! :DD

Me + Carlo + Lloyd.

So kailangan Carlo nakatingin ka sakin?

Carlo, Lloyd, Kalvin, Wendell, Rui, Ardette, Bianca.

Ang sexy talaga ni Kalvin :D

Ardette, Ako, Carlo.

Nagsisimula pa lamang. :DD

Ardette, ako, Carlo ulit :P

Tayo na't magsiligo.

Rui + ako.

Candid. Stolen shots are the best :P

Ako at si Lloyd.

Hi Lee! :D

Juvy, Kra, Bianca, Kuya Rench, Gendale,

Patchy, Ron, Fatima.

Mga katagpuan sa Teletubbies.

Stolen ba?

Walang magawa noh?

Shake that thang! :P

Sa mga hagdan ng Arlegui.

Pakyut.

Sa labas.

Sa daan.

Sa salamin.

Windy, ako, Jay.

Nasa tric na, pauwi galing kila patchy :P

Babye Patchy :D Uwi na kami.

Salamat sa pagkaen! ^^

Ano yun patchy? :D

Wag daw maingay sabi ni Kra.

2nd round ng pagkaen? Sarap men e. :D

Bukod sa masasayang bonding, may isa pang

binigay saking remembrance si Carlo:

^^

Eto naman galing kay Ardette:

:)

Maraming salamat aking mga kaibigan! :D

Kayo'y mananatiling wagas ^^

Moving on.

Madaming nakasaksi kung paano ko nabaliw sa kanya, and that was too much. It's now time for me to love myself even better.

Clueless Thought.

I'm alright. Madami lang talagang gumugulo sa isip ko these pass few days. Some things are bothering me talaga. Parang I need to do some actions para mawala lahat ng iniisip ko, pero hindi ko alam kung anu ano yun. Pero sa tingin ko, kahit alam ko.. alam ko din namang I do not have the courage to do that. Hayy. Sana lagi na lang akong busy, para kahit pagod.. atleast nakakalimutan kong nasasaktan pala ko.

My Bestfriend Says:

"kung mahal ka nun at mamahalin ka nun di niya magagawa o gagawin sa iyo yun.. wake up wake up.. isnt it obvious?? its not love at all.."

-- Den Mark Delfin.

hindi ko na kaya :(

siya: bhala ka nga

ako: oh bahaLa taLaga ko ..nako, bhla ka nga .. hnde na tlga muna kta kkuspn, ang gana mu kausap .. sa pgkktaong to paninidigan q na.. BV. tsk3.

siya: ikaw bhala

ako: oo, ako talaga bahaLa .. konting konti na lang mwwLa na q.. mauubos nq sau, unti unti nqng nasasagad .. kelangan q nmang mgtira para sa sariLi q.. at para ndn sa iba ..

siya: dcsyon mu nman yan eh..

ako: decision q nga.. ggwn q un habang hnde pa q nkukumpleto ule .. kelangan qng mg charge .. mdmeng nwLa nung nabaLiw aq sau, ibbLik q muna lahat un .. para my mbgy pa q sa susunod .. salamat ha andme mung pnarealize sken .. gnun pala

Finally, nagawa ko na ang pinaka matalinong desisyon na pwede kong magawa sa buhay ko. Minsan kailangan nating lumayo para malaman naman nila kung gaano tayo kaimportante.

Hindi ako sigurado kung hahabulin ako, pero gusto kong mahalin naman muna yung sarili ko. Kawawa na masyado e, kung hindi ko pa to gagawin, unti unti na talaga kong mauubos at masasaid hanggang sa wala nang matira.

Ayokong dumating sa puntong pagsisihan ko yung hindi ko pagbitaw sa mga panahong hindi ko na talaga kaya.

:))

Yun lang. Salamat.

Pssssssh. Masakit e?

Huwag mong gamitin ang posisyon mo para mang-apak ng ibang tao. Wag mong pangaraping galangin ka ng mga taong nasa paligid mo dahil lang natatakot sila sayo, bagkus, pangarapin mong galangin dahil alam mong naniniwala silang karapat-dapat sayo ang salitang "respeto".

Kung hindi mo kayang umintindi, hindi bagay sayo ang intindihin.

Hindi mo naman kailangang ipangalandakan sa ibang tao na nagkamali sila e? Nasa nature na ng tao ang marealize na mali sila, kahit na kung minsan nahihiya silang aminin ito. Hindi mo na kailangang i-brag 'yun sa astang akala mo nasakop mo na lahat ng kagalingan at kabutihan sa mundo.

Nakakainis lang. Alam ko namang mali ako, kailangan pa bang ipamukha sakin yun para maramdaman kong wala akong kwentang tao? Hindi naman 'di ba?

Nagkakamali din naman kayo ah, kung pagsalitaan niyo ko wagas e.

Ayokong makulong sa presensyang ganyan ang mga tao. Hindi ko lang talaga maiwan 'yon dahil alam naman nating kailangan ko 'yon.

Kung papahirapan niyo ko, pwede wag niyong binibigla? Mahina kalaban. Ang dami niyo, isa lang ako. Ayoko na lang yung nagugulat ako. Yung tipong akala ko ayos, yun pala hindi na.

Minahal ko kayo sa pagaakalang minahal niyo na din ako.

Tao lang po ako, taong darang na darang sa pagkakamali.

Kung hindi niyo ko kayang intindihin, marahil hindi nga kayo yung mga taong nararapat kong kaibiganin.

Hindi ako selfish, hindi lang talaga para sayo ung mga bagay na nsken..

Bottom line yan. Hohoho.

Lately, somebody told me that I'm a bitch. The hell with me and I'm a flirt.

Do this statement falls with it's evidence? I don't think so.

There are things that beyond our control. Whatever we do, there are things that cannot be changed by any action.

Yeah, call me flirt, but I'm the flirt everybody wants to love. The loveliest flirt ever created on earth.

Call me mean, yes, I'm mean.

Sabi nga ng News Editor namin, pag nasa katwiran ka, ipaglaban mo. Whatever the consequence, you must break the rules and wind it!

Nakakainis lang, kung ayaw sayo, ayaw sayo. Ang dami mo pang sinasabi e.

Hindi ko sila nilandi, dahil hindi ko ugali yun.

Hndi ko sila inagaw, kasi hindi naman sila sayo.

Stop talking shits behind my back. Or else you better kiss my love for you, goodbye.

Tuldok will end this. Adios.

Account THING.

"walang permanenteng kaibigan, walang permanenteng kaaway.. lahat nagbabago.. walang superman na laging andiyan para tulungan ka.. ikaw lang tutulong sa sarili mo.." -- sabi ng prof. ko sa accounting :D weeeee :) tamang tama..

sobrang na~inspire ako sa sinabing ganito ng prof. ko.. mungkahi niya yan sa mga estudyante niyang walang ginawa kung hindi pumasok ng maaga para kumopya ng assignment sa subject niya.

may point nga naman siya.. nakakainis din kasi ung kokopyahan ka, oh kaya'y lalapit lang sayo para mangopya. -- (pero hindi ko sinasabing ako ung kinokopyahan ha..)

Hindi ka naman ngdadamot, ayaw mo lang na masanay sila sa gawaing umasa, at grumdaute silang mga mangmang 'di ba?

nakakainis lang, gumagawa ka ng paraan para mapabuti sila ngunit nagagawa pa nilang masamain ito..

panget din kasi ung umaasa. hindi ka matututo tumayo mag sa sarili mo mag isa..

OO, inaamin ko, umaasa din ako. Pero ni minsan hindi ako nangopya ng assignment sa ACCOUNTING.

mahal ko kasi ung subject at gusto ko tlgng matutunan yon, kahit hindi ko tlga major eh talagang gusto ko yun. :D

(sobrang salamat sa mga tumutulong sakin sa mga assignments..ate bek, kuya nilz, brice, manelyn.. at iba pa..)

nakakainis lang, wala ka namang ginagawang masama, pero madaming nagagalit sayo dahil lang sa hindi ka ngpakopya. :D

Mr. Reklamador, nakakairita sa YM at facebook window.

Napapansin kong lahat na lang ng ginagawa niyang school works, may reklamo.. wag ka na lang kayang mag aral?

"huhuhu, ung ___________ ko . :("

"____________ ang dami.. :("

"________ report :("

"nagaaral ako sa ______, _______, ______,______.. :("

"ang hrap mg aral sa ______.."

LITSI ka, natural lang naman sa estudyante ang nahihirapan 'di ba? may course ba namang madali? wala naman 'di ba.

Napaka pathethic ng mag post ng mg post na nahihirapan ka.
Una, wala kaming paki.
Ikalawa, kung mgrereply ba kami sa post na yan mababawasan hrap mo?
Ikatlo, pare prehas lang tyong naka-enroll, kung nahihirapan ka, nahihirapan din kami. Pero hindi na kailangang i-brag na mas mahirap ang course mo, kasi para samin, mahirap din ang course namin.

Artworks ko. Litsi, dami kong alam. (FOREVER UNDER CONSTRUCTION)

URBAN.

---------

Eto naman, obviously, and header ng blogspot ko. :)

Halamanan. Period.

--------

PEEENk.

-----

Y & B

---------

ETO ANG AKING - trademark. :)

-------

LINES - hala sige, magsawa kayo sa linya. Hehehe. Linya + bilog = LINES. haha. anu daw? :))

--------

HORIZON - hindi ko din alam kung bakit horizon ang pinangalan ko dito e. Siguro nga, baliw na ko. :))
----------

ETERNITY - naniniwala ba kayo sa salitang yan? Ako kasi, hindi masyado. Hahaha.

-----------

COLORFUL LIFE - hindi ko masasabing colorful talaga ang life ko. Pero may mga taong nandiyan para gawing makulay ito kahit papano. Tri color, galing sa iba't ibang uri ng color wheel.

-------

BLUE - pinangalangan ko sa kanya dahil halata namang napupuno siya ng kulay asul. Haha. wala lang, para maiba naman ang kulay ng bulaklak, kadalasan kasi pink, red, 'di ba? :D Ayun, trip ko lang mag blue.

-----------